We hadden gisteren, na onze eerste aurora borealis ervaringen, niet echt de tijd meer om alles nog eens te dubbelchecken voor onze tweedaagse pulka tocht.
Dus na het ontbijt nog alles eens vlug nagekeken en hup, afspraak met onze gids Jan, Fransman en poolreiziger in hart en nieren.
Passen van de skies en laden van de pulka's met alles wat we nodig zouden hebben om te overnachten in ons onbekend "hotel" ergens ver weg in het Hoge Noorden van Finland.
De temperatuursvoorspellingen beloofden niet echt veel goeds. Hier en daar werd er zelfs gefluisterd dat de komende nachten de koudste van de Lapse winter konden zijn.
En weg waren we...
Na de eerste uitschuivers werd iedereen zijn nieuw schoeisel al min of meer gewoon.
Het enige probleem dat zich stelde was het berg af en berg op met de geladen pulka's.
Stef (Jos voor de vrienden) had het genoegen om de spits af te bijten met het pulkatrekken.
We staken het ene meer na het andere over en echt veel stops laste onze gids niet in.
Enkel wat gedroogd fruit en een koekje moesten ons op onze bestemming brengen.
Toen we, na een drietal uren zwoegen, het laatste meer overstaken, verliet Jan plots het meer.
We moesten een zeer zware helling nemen en met de pulka's was dit niet echt van de poes.
Na veel gesleur , geval en gevloek konden we een half uurtje boven op de heuvelrug genieten van een mooie sunset. Het was ondertussen al16.00 uur en de zon liet zich voor het laatst zien.
Jan liet ons weten dat het nog een 800 meter te gaan was alvorens op de plaats der bestemming aan te komen. Raar want twee uur eerder was het nog maar 1 km. Of waren het 800 hoogtemeters dat hij deze maal bedoelde?
Een laatste meer werd overgestoken en aan de voet van een volgende heuvel-oever konden we onze skies losmaken want het laatste stuk was te steil voor een combinatie skie/pulka.
Ziehier onze verblijfplaats voor de komende nacht.
Onze verblijfplaats bleek gebasseerd op een Mongoolse ger tent compleet met primitieve houtkachel in het midden. Rendierhuiden moesten ons voldoende isolatie ten opzichte van de grond bieden.
De vorige bezoekers hadden keurig een rantsoen hout gehakt en achtergelaten zodat Jan de kachel reeds kon aansteken. Ondertussen werden pulka's uitgeladen en kon de installatie van onze thermische matjes, slaapzakken enz beginnen.
Iedereen vond een geschikt plaatsje rond de kachel.
Toen de duisternis inviel was de temperatuur in de tent reeds van die aard dat het net niet meer vroos aan de binnenzijde.
De gids toonde zijn zin voor efficiëntie en tussen het in gang houden van de kachel door toverde hij een heus 3-gangenmenu bestaande uit rendierworstjes, broodjes, rendiervlees, pasta met zalm uit zijn hoed.
Iedereen had wel iets mee om met de rest van de groep te delen, al was het maar een stukje humor. Blij waren de 2 parijsenaars toen Jos zijn Holy Grail bovenhaalde. De hotcemel door Marianne met veel liefde meegegeven. Jos vulde de beker en liet in een grote vlaag van vrijgevigheid deze warme godendrank rondgaan, hopende op enige inbreng van de parijsenaars om de kachel aan de gang te houden.
Vervolgens werden de taken verdeeld. Iemand ging hout hakken, nog anderen gingen samen met Jan een gat in het ijs boren voor onze watervoorziening uit het meer. Links van de tent was het verboden om te plassen en andere natuurlijke afval te deponneren want hier zou verse sneeuw gebruikt worden om te smelten.
Het plassen moest tegen de stam van een boom gebeuren want in deze arctische koude laten dergelijke vlekke in de sneeuw wekenlang sporen na.
Uiteindelijk installeerde iedereen zich rond de roodgloeiende kachel en probeerden we er niet aan te denken om naar het toilet te moeten gaan. Jan zou de nacht buiten doorbrengen met de bedoeling nieuw high-tech materiaal uit te testen. Dit materiaal bestond uit een speciale slaapzak en moest aan extreme koude kunnen weerstaan. Ideaal voor de komende nacht aldus onze testpersoon.
De volgende ochtend vermoedde hij dat de nacht goed was voor een -32 C°. Later in het hotel vernamen we dat de temperatuur echter was gedaald (rond het meer waarlangs onze tent stond) tot -37 C°.
Rond 21.00 uur was het terug bingo. Poollicht. Deze maal was de lokatie perfect. Geen enkel spoor van beschaafd licht, enkel het maanlicht zorgde voor de natuurlijke achtergrondverlichting.
De aurora liet zich in zijn mooiste vormen zien en woorden schieten te kort om dergelijke wonderen der natuur te omschrijven.
Op deze plaats en onder deze omstandigheden beseft men pas de nietigheid van onze aanwezigheid in de natuur. De stilte was oorverdovend. 7 mensen alleen met de natuur, zijn aangename maar ook minder aangename kanten. Want poollicht observeren en vastleggen onder deze omstandigheden is pijnlijk voor de ledematen.
Nog snel een plasje en vlug de tent en slaapzak in.
Jan trok zich buiten terug en na een laatste houtvoorraad in de kachel te hebben gestopt werden de Petzels en kaarsen gedoofd. Het knetteren van het hout wiegde iedereen zachtjes in slaap. Enkel ogen en monden deden vermoeden dat er iemand in de speciale -40 C° slaapzakken sliep.
Zachtjesaan stopte het knetteren van het hout om dan volledig stil te vallen. Nu had de ijzige koude vrij spel en daalde 's nachts de temperatuur in de tent tot eenzelfde niveau als aan de buitenkant. Toch werd er hier en daar gesnurk vastgesteld. Koude zit naar het schijnt enkel tussen de oren.
's Anderdaags 's morgens opende Jan om 08.00 uur de tent en begon te rommelen aan de kachel. Na een kwartiertje begon het houtgeknetter en liep de temperatuur vrij snel op tot ongeveer -25 C°. Zaaaaalig!!!!
Toch nog even in onze slaapzak blijven. Toen de kachel voldoende hitte produceerde toverde Jan ons ontbijt uit zijn pulka. Brood, koffie, jam enz (alles uiteraard in bevroren toestand).
We haalden water aan het meer en hakten nog hout voor de volgende bezoekers, want wat we de voorbije dag leerden was dat planning en efficiënte zeer belangrijk zijn in deze omstandigheden.
Alles werd netjes opgeruimd en alle afval werd meegenomen. Jos bezorgde Jan bijna een beroerte toen hij de verpakking van een hotcemel in de kachel wou deponeren. GEEN ANDERE MATERIALEN DAN NATUURLIJKE VERBRANDEN.
En zeggen dat we ons in één van de ergst getroffen gebieden van Europa bevinden waar de nucleaire wolk vanTsjernobyl neerviel.
De pulka werd geladen en de skies werden onder aan het meer vastgeklickt. En weg waren we.
Een tocht van ongeveer 10 km wachte ons.
Na 500 meter dienden we enkele bevroren beekjes over te steken en.... pats ... een vreemd geluid onder de ski van Stef en wat bleek. Ski gebroken. Resultaat : 9,5 km met pulka en slecht werkende langlaufski onderweg.
Op één van de meren hielden we halt en zelfs Jan werd stil toen hij ons met zachte stem vroeg om even stil te staan om naar een bijzonder natuurverschijnsel te kijken. De lage zon vertoonde namelijk een zonnezuil met rechts en links ervan een soort korte regenboog. Dit verschijnsel "Gods Finger" genoemd is vrij zeldzaam en ontstaat door reflectie's van de zon op ijskristallen in bepaalde delen van de atmosfeer.
De natuur haalt hier zelfs overdag haar trukendoos boven.
Na wat glij- en valpartijen kwamen we aan in ons hotel. Een douche wachtte ons op maar eerst, zoals het echte "poolreizigers" betaamd alle materiaal checken en laten drogen want morgen wacht ons de 2 daagse huskytocht naar een trappershut.
Amai 01:10h!!, zo laat, nu moet ik stoppen want Jos wordt kwaad en wil gaan slapen.
We will keep you posted next wensday.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten