The making off ...

Op het moment dat we dit aan het schrijven zijn zitten we al op de tweede en laatste terugvlucht. We kunnen terugblikken op een meer dan geslaagde week die volledig voldeed aan onze verwachtingen.

Het meest vermoeiende was nog eigenlijk de blog bijwerken. Gezien we de meeste avonden ofwel op trip waren ofwel op poollicht aan het jagen waren, moest dit in de late avond gebeuren. 
Twee problemen stelden zich, enerzijds geen wifi-dekkking op de kamer en anderszijds de sluiting van onthaal en ontmoetingsruimte om 22:30h. Maar we zouden geen McGayvers zijn mochten we de eerste avond al een oplossing gevonden hebben voor dit euvel. Met onze geavanceerde apparatuur stelden we vast dat we net voor de slotvaste deur van de gang vlotte wifi-dekking hadden. 
Dus eerst op de kamer alles netjes voorbereiden om dan in camouflagetenue in alle stilte naar het einde van de gang te sluipen. Hier gebeurde dan de upload van tekst & foto's.

Van de mailtjes & berichten die we ondertussen van jullie al kregen maken wij op dat jullie onze blog konden smaken. Bedankt aan iedereen om onze  avonturen te volgen. 
In het bijzonder zouden wij volgende personen willen bedanken voor de steun die we mochten ontvangen:

• Taxi Marianne & Irène.
• Courrierdienst & logistieke steun vader Henri.
• Spiridonner Gunther voor het professionele glas.
• En Spiridonner Katrien voor het magisch kodakje met ingebouwde kernreactor. Gaan die batterijen lang mee! Amai zek!

De gidsen ter plaatse:


2-daagse skitocht met Jan

2-daagse hoskytocht met Christophe.

Alias roodkapje & de wolf, maar de vraag is: wie is de wolf en wie is roodkapje?


Sami Hannepekka die ons binnen liet kijken in zijn Sami-bestaan.

And last but not least, Gaëtan met de sneeuwraketten, die onze volle waardering krijgt.

Sfeermakers van dienst.


Liesbeth & Matthieu (codenaam Maxim).

Addy, of was het Odi?

Nogmaals bedankt aan iedereen en tot volgend jaar.

Snowshoeing today ...

Vrijdag was topdag. Vandaag trokken we onder deskundige leiding van Gaëtan met de sneeuwraketten naar de Laplandse hoogten.

Al vanaf de eerste meters was het direct duidelijk dat onze gids Gaëtan een schot in de roos was. Hij is een fransman uit de Pyrineën maar woont al een aantal jaren in Finland.

Waarschijnlijk kent hij het land nog beter dan de Finnen zelf. Ook was hij enorm begaan met het welzijn van iedere deelnemer. Maar voor vertrek, een eerste korte briefing.

Natuurlijk moest het materiaal eerst gefit worden, want de schoenmaatjes gaan hier van 36 naar 46 in de groep.
Voor het eerst moesten we ons niet zo warm kleden, het was totnogtoe de warmste dag van de week, zijnde -10°C. En weg zijn wij.

Het was een aangename wandeling naar de top van een heuvel bij een warm laagstaand winterzonnetje. Het is ook voor het eerst in deze week dat we geconfronteerd werden met dieren die in het wild leven, zoals rendieren, sneeuwkonijn en twee verdwaalde mussen. Onze tocht werd beloond met een mooi vergezicht.

In de verte aanschouwen we witte vlakten, het bevroren Iranimeer te midden van eindeloze denneboomwouden. Rechts situeert zich Rusland, forbidden property.


Van al dat klimwerk wordt een mens al gauw moe, maar niet getreurd want onze gids Gaëtan last regelmatig een korte pauze in.

Dus snel een tasje koffie of thee (voor de Jos natuurlijk warme chocomelk), gedroogd fruit of koekje en we kunnen er weer tegenaan voor de volgende etappe.


Uitzonderlijk had Gaëtan vandaag een gids-stagair meegenomen die ons zonder problemen teruggidse naar het Hotel:

We moesten de dag wel afsluiten met een tegenvaller. Volgens de vooruitzichten was er verhoogde poollicht activiteit, niveau 3 ipv 2 begin deze week. Maar jammer genoeg strooide bewolking roet in het eten, dus zelf maar poollicht gemaakt met de petzl.

Sami en zijn stalen ros ...

Vandaag korte blog want meneer aurora borealis was weer van de partij. We hebben van 19:00h tot 22:30h van pikket geweest aan het Inarimeer. Stef had een goed voorgevoel want op weg naar het meer werden we al getrakteerd op een eerste voorsmaakje.
De dag begon eerst met een bezoek aan een rendierfarm maar deze term bleek verkeerd geïnterpreteerd te zijn door de verschillende reisorganisaties. In feite wilden ze ons het leven tonen van de Samimensen, meer bepaald van een Sami rendierherder.
Na een korte initiatie van het besturen van een sneeuwscooter gingen we op weg met de Sami-herder die zijn eigen stalen ros gebruikte om de caravaan doorheen zijn werkterrein te leiden.

We gleden meer op en meer af tot we uiteindelijk na een 20-tal minuutjes halt hielden aan een verzamelplaats van rendieren. In feite betrof het een plaats waar rendieren naartoe gelokt worden teneinde deze te kunnen vangen. 
Het vangen gebeurt uiteraard met een lasso dewelke vakkundig door de herder rond een gewei wordt gegooid. Iedereen kon zijn kunsten tonen aan een vlug opgehangen gewei.

Spider Jos bleek een volleerde Sami te zijn want al na de eerste worp had hij het gewei beet. Later bleek zijn gave hem echter parten te spelen gezien er geen enkel rendier in zijn buurt wou vertoeven en er dus ook geen fotootje van hem met deze dieren kon gemaakt worden.

Vervolgens bestegen we terug onze machines en gleden we richting Russische grens.
Het koude oorlog gevoel is hier letterlijk en figuurlijk nog steeds aanwezig. 

Het was nu stilletjes aan tijd om een lekker warm rendiersoepje tot ons te nemen. De Sami-herder had vlug een houtgestookt vuurtje in gang gestoken en de traditionele zwartgeblakerde kan samen met overheerlijke boterhammetjes vonden al snel hun weg naar het vuur.

Hierna puften we tegen een gezapig tempo richting meer nummer 478 waar er een heuse vispplaats werd gecreëerd.

Natuurlijk moest er eerst een gat in het ijs geboord worden en enkele ogenblikken later hadden we reeds 2 snoeken aan de lijn.

Het was nu reeds 14.00 uur en tijd om terug richting Nellim te glijden. Hiervoor werd het Iranimeer opnieuw overgestoken wat uiteindelijk ongeveer 1 uur glijden is.
Temidden van het meer stak er echter een harde wind de kop op en kwamen we gedurende 10 minuten in een heuse sneeuwstorm terecht. Het was niet gemakkelijk om de ideale lijn te houden want de wind blaasde hard op de zijkanten van de scooters.
Half bevroren bereikten we terug het hotel.
Na het avondmaal verhuisden we naar het meer waar we getrakteerd werden op een heus lichtspectakel.

Onvoorstelbaar, morgen al de laatste dag. We steken de voeten in de sneeuwraketten en gaan naar een hoge heuvel met zicht over Russisch- en Fins Lapland.

Mushing Noorderlicht ...

En dan eindelijk, a dream come true "mushing Noorderlicht", maar eerst alles voorbereiden want bij extreme koude is organisatie en orde onontbeerlijk. Kwestie van alles snel en efficient terug te vinden.

Na een korte initiatie door musher Christophe, slagen we er alle 6 in om onze slee klaar te krijgen.

De honden zien het volledig zitten en trekken in volle opwinding de slee al voorruit met opgetrokken handrem. Bij ons zit de opwinding meer in de onderbroek, met de schrik voor wat komen gaat, want we zagen net twee voorgangers al krijsend wegstuiven. Luidnaroepend door musher Christophe "Braaaaaaaaaaaaaaaaaaake, brake, brake: waarschijnlijk door hun verkeerd geinterptreteerd als gaaaaaaaas, gas, gas. Al na een paar seconden was de spaceshuttle Discovery uit het zicht verdwenen. Weinige momenten later worden ook wij gelanceerd.

Snel ondervond Stef de centrifugale g-krachten van 4 losgeslagen huskies en moest even naast het span plaatsnemen. Godszijdank wordt er elke woensdag bij Spiridon interval op de pist getraind en konden de honden hem niet verschalken bij hun korte versnelling. GOE BOLLEN  IN DE BINNEBOAN had Iwein gezegd.
Na een tochtje van +/- 20 km over eindeloze vlakten en meren doemde plots onze trappershut op langs de oever van het Inarimeer, Finlands grootste meer, ver weg van alle beschaving en op geen enkele manier bereikbaar met reguliere vervoermiddelen.

Nadat de honden voor ons een tijdje gezorgd hadden, was het nu onze buurt. De spannen werden losgemaakt, waarna we de honden in welbepaalde volgorde aan de ketting  legden voor een gezellige koude nacht. Ze kregen uiteraard ook voorrang bij het eten. Maar geen eten zonder lekker fris water.

Nadien konden we genieten van een prachtig uitzicht op het meer.

Grote verrassing was een echte Finse sauna met traditionele houtkachel gestookt. De vloer was wel wat glad precies een Finse ijspiste. Dat kan een mens eens serieus deugd doen zo van -25°C naar +68°C. Ondertussen was de trappershut al wat opgewarmd. De binnenkant van de deur was al ijsvrij, nu het slot nog.

Terwijl iedereen zich resoluut voor de haard schaarde, koos Stef samen met zijn geliefde Canon, het hazepad. Hij was zich op dat moment nog van geen kwaad bewust van welk onheil over hem ging neerdalen. Het is ongelooflijk hoe hij nachtelijk uren ronddwaalt om geen enkele kans op Noorderlicht te laten liggen en met resultaat.

Zelfs bij afwezigheid van Poollicht zijn er toch nog feërieke beelden vast te leggen.

Nadat de innerlijke mens verwarmd was, was het tijd om de slaapzak in te duiken. Gelukkig bleef de deur los want wij waren kameraad camera al vergeten. 

Wij zaten al lekker warm in onze puntzak, toen er plots aan de deur gerommeld werd.  Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nee dat is het niet, het was onze bevroren camerapiet.

Er was nog zeker een plaatsje vrij, maar blijkbaar was al het goed materiaal al uitgedeeld. Resultaat: Stef ging de nacht in met 3 slaapzaken. Eén voor de voeten, één voor de bovenste ledematen en een om de gaten in de andere twee te dichten. Maar dit alles was buiten de waard gerekend, want Stef zette zijn joker. Niets zo zalig als vloerverwarming, twee warmtepadjes in zijn kousen brachten samen met hem de nacht door.
De volgende ochtend dienden we eerst onze trouwe viervoeters te verzorgen. Een combinatie van korrels en water moest hen de nodige energie bezorgen om ons terug naar het hotel te brengen. Maar ik denk dat Jos zijn Holy Grail terug bovengehaald had met warme chocomelk want net na het vertrek bleek zijn gespan over onverklaarbare krachten te beschikken. In de eerste bocht lag hij al direct op zijn zij aan het gespan te bengelen. Musher Christophe had hem nochtans verwittigd. Maar hij deed het weer eens op zijn manier. Deze beelden zijn niet voor publicatie vatbaar en kunnen enkel aan een vooraf geselecteerd publiek getoond worden.
Ondertussen waren we al een beetje ervaren mushertjes en konden we rustig genieten van onze terugreis. Het is opmerkelijk hoe snel je een band opbouwt met je honden. Nog even afscheid nemen van de honden vooraleer we onze hotelkamer opzochten.

Aan familie & vrienden, we zijn jullie niet vergeten, de cadeautjes zijn al aangeschaft:

Morgen adventure part III, sneeuwscooter met rendierfarm & ijsvissen.

BACK TO BASICS ...

Zondag ochtend, na een onrustige nacht, wakker om 07.00 uur.
We hadden gisteren, na onze eerste aurora borealis ervaringen, niet echt de tijd meer om alles nog eens te dubbelchecken voor onze tweedaagse pulka tocht.
Dus na het ontbijt nog alles eens vlug nagekeken en hup, afspraak met onze gids Jan, Fransman en poolreiziger in hart en nieren.
Passen van de skies en laden van de pulka's met alles wat we nodig zouden hebben om te overnachten in ons onbekend "hotel" ergens ver weg in het Hoge Noorden van Finland.
De temperatuursvoorspellingen beloofden niet echt veel goeds. Hier en daar werd er zelfs gefluisterd dat de komende nachten de koudste van de Lapse winter konden zijn.


En weg waren we...

Na de eerste uitschuivers werd iedereen zijn nieuw schoeisel al min of meer gewoon.
Het enige probleem dat zich stelde was het berg af en berg op met de geladen pulka's.
Stef (Jos voor de vrienden) had het genoegen om de spits af te bijten met het pulkatrekken.
We staken het ene meer na het andere over en echt veel stops laste onze gids niet in.
Enkel wat gedroogd fruit en een koekje moesten ons op onze bestemming brengen.
Toen we, na een drietal uren zwoegen, het laatste meer overstaken, verliet Jan plots het meer.

We moesten een zeer zware helling nemen en met de pulka's was dit niet echt van de poes.
Na veel gesleur , geval en gevloek konden we een half uurtje boven op de heuvelrug genieten van een mooie sunset. Het was ondertussen al16.00 uur en de zon liet zich voor het laatst zien.

Jan liet ons weten dat het nog een 800 meter te gaan was alvorens op de plaats der bestemming aan te komen. Raar want twee uur eerder was het nog maar 1 km. Of waren het 800 hoogtemeters dat hij deze maal bedoelde?
Een laatste meer werd overgestoken en aan de voet van een volgende heuvel-oever  konden  we onze skies losmaken want het laatste stuk was te steil voor een combinatie skie/pulka.

Ziehier onze verblijfplaats voor de komende nacht.

Onze verblijfplaats bleek gebasseerd op een Mongoolse ger tent compleet met primitieve houtkachel in het midden. Rendierhuiden moesten ons voldoende isolatie ten opzichte van de grond bieden.
De vorige bezoekers hadden keurig een rantsoen hout gehakt en achtergelaten zodat Jan de kachel reeds kon aansteken. Ondertussen werden pulka's uitgeladen en kon de installatie van onze thermische matjes, slaapzakken enz beginnen.
Iedereen vond een geschikt plaatsje rond de kachel.
Toen de duisternis inviel was de temperatuur in de tent reeds van die aard dat het net niet meer vroos aan de binnenzijde.
De gids toonde zijn zin voor efficiëntie en tussen het in gang houden van de kachel  door  toverde hij een heus 3-gangenmenu bestaande uit rendierworstjes, broodjes, rendiervlees, pasta met zalm uit zijn hoed.
Iedereen had wel iets mee om met de rest van de groep te delen, al was het maar een stukje humor. Blij waren de 2 parijsenaars toen Jos zijn Holy Grail bovenhaalde. De hotcemel door Marianne met veel liefde meegegeven. Jos vulde de beker en liet  in een grote vlaag van vrijgevigheid deze warme godendrank rondgaan, hopende op enige inbreng van de parijsenaars om de kachel aan de gang te houden.

Vervolgens werden de taken verdeeld. Iemand ging hout hakken, nog anderen gingen samen met Jan een gat in het ijs boren voor onze watervoorziening uit het meer.  Links van de tent was het verboden om te plassen en andere natuurlijke afval te deponneren want hier zou verse sneeuw gebruikt worden om te smelten.
Het plassen moest tegen de stam van een boom gebeuren want in deze arctische koude laten dergelijke vlekke in de sneeuw wekenlang sporen na.
Uiteindelijk installeerde iedereen zich rond de roodgloeiende kachel en probeerden we er niet aan te denken om naar het toilet te moeten gaan. Jan zou de nacht buiten doorbrengen met de bedoeling nieuw high-tech materiaal uit te testen. Dit materiaal bestond uit een speciale slaapzak en moest aan extreme koude kunnen weerstaan. Ideaal voor de komende nacht aldus onze testpersoon.
De volgende ochtend vermoedde hij dat de nacht goed was voor een -32 C°. Later in het hotel vernamen we dat de temperatuur echter was gedaald (rond het meer waarlangs onze tent stond) tot -37 C°.
Rond 21.00 uur was het terug bingo. Poollicht. Deze maal was de lokatie perfect. Geen enkel spoor van beschaafd licht, enkel het maanlicht zorgde voor de natuurlijke achtergrondverlichting.
De aurora liet zich in zijn mooiste vormen zien en woorden schieten te kort om dergelijke wonderen der natuur te omschrijven.

Op deze plaats en onder deze omstandigheden beseft men pas de nietigheid van onze aanwezigheid in de natuur. De stilte was oorverdovend. 7 mensen alleen met de natuur, zijn aangename maar ook minder aangename kanten. Want poollicht observeren en vastleggen onder deze omstandigheden is pijnlijk voor de ledematen.
Nog snel een plasje en vlug de tent en slaapzak in.


Jan trok zich buiten terug en na een laatste houtvoorraad in de kachel te hebben gestopt werden de Petzels en kaarsen gedoofd. Het knetteren van het hout wiegde iedereen zachtjes in slaap. Enkel ogen en monden deden vermoeden dat er iemand in de speciale -40 C° slaapzakken sliep.
Zachtjesaan stopte het knetteren van het hout om dan volledig stil te vallen. Nu had de ijzige koude vrij spel en daalde 's nachts de temperatuur in de tent tot eenzelfde niveau als aan de buitenkant. Toch werd er hier en daar gesnurk vastgesteld. Koude zit naar het schijnt enkel tussen de oren.
's Anderdaags 's morgens opende Jan om 08.00 uur de tent en begon te rommelen aan de kachel. Na een kwartiertje begon het houtgeknetter en liep de temperatuur vrij snel op tot ongeveer -25 C°. Zaaaaalig!!!!
Toch nog even in onze slaapzak blijven. Toen de kachel voldoende hitte produceerde toverde Jan ons ontbijt uit zijn pulka. Brood, koffie, jam enz (alles uiteraard in bevroren toestand).
We haalden water aan het meer en hakten nog hout voor de volgende bezoekers, want wat we de voorbije dag leerden was dat planning en efficiënte zeer  belangrijk zijn in deze omstandigheden.
Alles werd netjes opgeruimd en alle afval werd meegenomen. Jos bezorgde Jan bijna een beroerte toen hij de verpakking van een hotcemel in de kachel wou deponeren. GEEN ANDERE MATERIALEN DAN NATUURLIJKE VERBRANDEN.
En zeggen dat we ons in één van de ergst getroffen  gebieden van Europa bevinden waar de nucleaire wolk vanTsjernobyl neerviel.
De pulka werd geladen en de skies werden onder aan  het meer vastgeklickt. En weg waren we.
Een tocht van ongeveer 10 km wachte ons.
Na 500 meter dienden we enkele bevroren beekjes over te steken en.... pats ... een vreemd geluid onder de ski van Stef en wat bleek. Ski gebroken. Resultaat : 9,5 km met pulka en slecht werkende langlaufski onderweg.
Op één van de meren hielden we halt en zelfs Jan werd stil toen hij ons met zachte stem vroeg om even stil te staan om naar een bijzonder natuurverschijnsel te kijken. De lage zon vertoonde namelijk een zonnezuil met rechts en links ervan een soort korte regenboog. Dit verschijnsel "Gods Finger" genoemd is vrij zeldzaam en ontstaat door reflectie's van de zon op ijskristallen in bepaalde delen van de atmosfeer.

De natuur haalt hier zelfs overdag haar trukendoos boven. 
Na wat glij- en valpartijen kwamen we aan in ons hotel. Een douche wachtte ons op maar eerst, zoals het echte "poolreizigers" betaamd alle materiaal checken en laten drogen want morgen wacht ons de 2 daagse huskytocht naar een trappershut.


Amai 01:10h!!, zo laat, nu moet ik stoppen want Jos wordt kwaad en wil gaan slapen.

We will keep you posted next wensday.

Alarm, alarm, !! Noorderlicht !!

En dan gaat alles vlug, bus in, hotel inchecken en dan snel naar de kamer om uit te pakken, maar van het alarm op de kamer hadden ze niets verteld. Ontsnappen langs de venster geen optie. Moet je zelf maar eens proberen: dikke rubberen isolerende botten, wollen sokken, goe lang rondlopen tot je opgeladen bent tot 50.000 volt en dan het gordijn van de kamer vastnemen. Amai zek, c'est kak. Goe poeier zeg.


Direct kennis gemaakt met onze gids bij het eerste rendier stoofpotje en het programma voor de komende dagen overlopen. Terug naar de kamer, voorbereiding !!!!


ALARM, ALARM, ALARM NOORDERLICHT.


Wij gelijk 2 zotten naar buiten met statieven, camera's, batterijen, allé  de hele santaboetiek behalve de 3-lagen techniek.
Bij kleine Stef begon na 5 minuten al de eerste lijkstijfheid op te treden. Rap binnen opwarmen, andere kledij aantrekken en terug naar grote Stef. Wisten jullie dat al, het is hier -30°C.


Ondertussen gemigreert naar het aanpalende meer, what a view...
Grote Stef liet zijn verborgen kwaliteiten eens zien, of was het zijn camera met geleende lenzen die het hem deed. Zie hier het resultaat:

Terug lijkstijfheid. Stef TX was ondertussen al +/- 30 minuten buiten en kon zijn rechterhand bijna niet meer gebruiken. Amai zek, c'est kak. Rap terug naar de kamer, maar het alarm weer vergeten. Opwarmen aan de chauffage, geen goed idee. Zeer koude handen, opgeladen wollen kousen, amai zek. Ik wist ni dat hij kon dansen. Die statische elektriciteit hier, niet te doen. Voila.


Morgen geen fabeltjeskrant, tweedaagse trektocht pulka (ski & bagageslede). Tot maandagavond.

Stef²